Welke van deze is een basiscomponent van sfaleriet?

Sfaleriet is lang als een waardeloos mineraal beschouwd, terwijl de manier om zink uit het mineraal te maken een van de eenvoudigste is in de ertswinning, namelijk het mineraal verwarmen op een vuur tot 1700 °C. De reden dat dit niet zomaar ging is dat de temperatuur die nodig is om Zn2+-ionen van S2- -ionen los te krijgen zo hoog is dat het gevormde zink meteen verdampt en met de rook afgevoerd wordt. Pas in de 18e eeuw kwam men in de westerse wereld erachter dat dit probleem is op te lossen door een koud voorwerp in de rook te houden, zodat de rook afkoelt en zink neerslaat op het voorwerp. De Chinezen en Indiërs wisten dit al eeuwen eerder. Zink is dus voor ons een betrekkelijk nieuw metaal.   In de 19e eeuw werd in Limburg sfaleriet gedolven voor de zinkwinning. Dit gebeurde nadat grote zinkertsmijnen ontstonden bij La Calamine, net over de grens met België en bij Aken, net over de grens met Duitsland, beide in de buurt van Epen. Het vermoeden was dat deze ertsaders ook bij Epen zouden lopen. De mijnen in Aken en La Calamine waren eind 19e eeuw zelfs de grootste zinkleveranciers ter wereld. Tegenwoordig staan de belangrijkste zinkproducerende mijnen in China en Australië. Batterijen, witte kleurstof in verf, deodorant en geneesmiddelen, zoals zinkzalf voor babybilletjes, worden allemaal gefabriceerd met behulp van zink.